خیلی وقت پیش‌ها شنیده بودم دانشمندی با تلقین کردن توانسته بود مجرمی محکوم به اعدام را بدون اینکه حتی ذره‌ای خون از آن فرد بیاید، بکشد؛ روش اعدام برایم خیلی جالب بود:

اول چشم‌های او را بسته بودند، بعد وسیله‌ای مثلاً خودکار یا چیز دیگه‌ای را آرام روی شاهرگ دست آن مجرم حرکت می‌دادند و همزمان آب ولرمی را روی دستش می‌ریزند، بلافاصله با صحبت با اطرافیان که خونش روی زمین نریزد و از این جور حرف‌ها، به مجرم تلقین می‌کنند که آخرین لحظات زندگی‌اش است... به همین سادگی آن فرد می‌میرد.

نمونه‌ی بالا تنها یکی از میلیون‌ها داستان تلقین است و شاعر دوست داشتنی و عزیزم چه خوب تلقین را می‌آموزد:

این روزها که می‌گذرد

              شادم

این روزها که می‌گذرد

              شادم

                          که می‌گذرد

                                      این روزها

              شادم

                          که می‌گذرد...

                                      (قیصر امین‌پور- دستور زبان عشق)

اصلاً من نمی‌فهمم چرا بعضی‌ها این‌قدر منفی‌بافی می‌کنند... این‌قدر استرس دارند... همین اطرافیان و دوستان تازه‌ی خودم را می‌گویم... بسه دیگه بابا خسته شدم از این روحیه‌ی زرد و بی‌رنگ و خاصیت بعضی از شماها... بابا نیمه‌ی پر لیوان را نگاه کنید...

این روزها که می‌گذرد

              شادم

زیرا

یک سطر در میان

              آزادم

و می‌توانم

هر طور و هر کجا که دلم خواست

                          جولان دهم

- در بین این دو خط-

                                                  (قیصر امین‌پور- دستور زبان عشق)

بگذریم... حوصله‌ی حرف‌های نگفته و بحث تلقین را ندارم و فکر می‌کنم توی خواننده هم خسته از این حرف‌ها و نگفته‌ها هستی... تلقین الکی به خودم نمی‌کنم. من شنیده‌ها و خواندنی‌ها و دیدنی‌ها را می‌بینم و قضاوت می‌کنم، تا دیر نشده باید کاری کرد... آره... بعضی وقت‌ها دست دست کردن آدم را بیچاره می‌کنه و گاهی هم عجله... دیگه وقتشه... کوچه هنوز هم خاکی است...

فکر می‌کنم دو سال پیش بود که «کوچه‌ی عشق ما از همان روز اول خاکی بود» را نوشته بودم. یادداشتی که مثل همیشه شب امتحان نوشته بودم و مثل همیشه هم فکر می‌کنم جزو بهترین یادداشت‌هایم بوده است (تلقین)... (هرچند معدود افرادی هستند که بتوانند آن متن را ترجمه کنند و از دری‌وری‌هایم سر در بیاورند). اما اولین یادداشت من پس از 2 ماه سکوت رسانه‌ای که باز هم با همان نام کوچه‌ی عشق ما... نام‌گذاری شده است:

{ساعت: 2:30 بامداد – مکان: اتاق خواب}

با چهره‌ای آشفته و پریشان از خواب پرید... آن شب سومین شبی بود که این خواب عجیب را می‌دید. به گوشه‌ی دیوار تکیه داده بود و از ترس به خود می‌لرزید، در اتاق که باز شد جیغ بلندی کشید و کتابی را به سوی در پرتاب کرد. ارشیا فریاد زد:

- چی کار می‌کنی... دیوانه شدی؟!

- ببخشید... دست خودم نبود...

- باز هم همان خواب عجیب؟

- این بار تهدیدم کرد که فردا شب اگر آنجا نباشم...

- بسه... باید کار را یکسره کنیم؛ فردا صبح راه می‌افتیم

- واقعاً؟ همه با هم؟ شوخی که نمی‌کنی؟

- آره... امروز با پدرام و یوسف هم صحبت کردم، ما هم از این کابوس‌های لعنتی تو خسته شدیم...

- اگر این ماجرا تمام شود، حتماً جبران می‌کنم...

- ببین شروین، الان 2 سالی هست که ما اینجا هستیم، هر 4 نفر ما نه دل خوشی از مردم این شهر داریم، نه از دانشجوهای دانشگاه... اصلاً یک جوری هست اینجا...

- ای کاش توی آن باغ نرفته بودیم... گفتی که شاید صاحبش راضی نباشد، ولی من احمق گوش نکردم.

- ولش کن دیگه کار از کار گذشته... فردا دانشگاه نمی‌رویم باید وسایلمون را آماده کنیم...

صبح زود پدرام و یوسف هم از صحبت‌های شب قبل شروین و ارشیا باخبر شدند و قبول کردند که به کابوس‌های شبانه‌ی شروین خاتمه بدهند.

{ساعت: 14:30 – مکان: باغ متروک}

تقریباً هیچ کس نتوانست چیزی بخورد. ترسی عجیب همه را گرفته بود و بیشتر از همه شروین بود که با نگاهی سرتاسر وحشت عمارت قدیمی وسط باغ را نگاه می‌کرد. طبق خواب او، آن عمارت قدیمی باید مرمت می‌شد. کار تا نزدیکی‌های غروب طول کشید اما آن ساختمان حدوداً 100 ساله خرابی‌های زیادی پیدا کرده بود و به این راحتی‌ها قابل تعمیر نبود. هوا دیگر تاریک تاریک شده بود. هیچ کس تا پایان کار تعمیرات حق خروج از باغ را نداشت و آن‌ها باید شب را آنجا می‌خوابیدند.

آن‌قدرها هم که فکر می‌کنید وضعیت بد نبود. چند دقیقه‌ای از تاریکی نگذشته بود که چراغ‌های ساختمان روشن شدند. هیچ کس در آن لحظه حتی به فکرش هم خطور نکرد که این ساختمان قدیمی چطور و با چه برقی روشن شده است. آن‌ها کاری را شروع کرده بودند که تا آخر خط باید ادامه می‌دادند. 4 جوان وارد ساختمان شدند و پس از خوردن اندک غذایی آماده‌ی خواب شدند؛ هر چند هیچ کس جرأت خوابیدن نداشت همگی قبل از ساعت 9 به‌خواب رفتند.

{ساعت: 2:30 بامداد – مکان: عمارت وسط باغ متروک}

صدای جیغ وحشتناکی در باغ پیچیده بود. بلافاصله همه از خواب بیدار شدند و به سمت پنجره دویدند. زنی لابه‌لای درختان می‌دوید و 4 سیاهی که زیاد به انسان شبیه نبودند به دنبال او بودند. زن از آن‌ها کمک می‌خواست و هراسان به این طرف و آن طرف می‌رفت.

{شروین} – باید کمکش کنیم.

{پدرام} – به کی؟ شاید خوابیم! شاید این یک...

{یوسف} – من هم فکر می‌کنم این راهیه که خودمان انتخاب کردیم... باید کمکش کنیم...

{ارشیا} – لعنت به این ساختمان و صاحبش...

هنوز حرف ارشیا تمام نشده بود که صدای جیغ تمام شد و سکوت همه جا را فرا گرفت. سکوتی بسیار وحشتناک که از صدای آن همه جیغ و فریاد هم ترس و دلهره بیشتری به دل‌های آن‌ها انداخته بود. ناگهان ارشیا مثل مرده‌های متحرک به سمت در حرکت کرد. شروین دست او را گرفت اما بلافاصله بخاطر حرارت عجیبی که حس کرد، خودش را عقب کشید. دو سیاهی ظاهر شدند و قبل از اینکه ارشیا از در بیرون برود او را گرفتند و به داخل باغ پرتاب کردند. آنجا بود که ارشیا به حالت عادی خودش برگشت و 4 سیاهی که دور او ایستاده بودند را دید. حالا نوبت او بود که از دست آن‌ها بگریزد و فریادزنان کمک بخواهد. 3 نفر بدون آنکه حرفی بزنند به سمت در رفتند تا دوستشان را نجات بدهند اما با ضربه‌ی عجیبی بیهوش شده و بر زمین افتادند.

{ساعت: 7 صبح – مکان: جلوی درب عمارت}

با صدای گربه‌ای سیاه همه از خواب بیدار شدند. خراش‌هایی که بیشتر به جای چنگ انداختن شبیه بود بر صورت و دست‌های همه‌ی آن‌ها وجود داشت. بدون معطلی شروع به دویدن کردند و از راهی که آمده بودند به سمت در باغ رفتند. اما 2 ساعت تلاش آن‌ها بی‌فایده بود و هیچ نشانه‌ای از در و راهی که بتوان از باغ خارج شد وجود نداشت.

{ساعت: 10 صبح – مکان: عمارت وسط باغ}

همه با سرعت و جدیت خاصی مشغول کار بودند تا هرچه زودتر بتوانند از آن باغ رهایی پیدا کنند.

{ارشیا} – یعنی امشب دوباره...

{شروین} – ساکت! اگه دیشب اون حرف‌های مزخرف را نزده بودی اون بلا سر ما نمی‌اومد...

{پدرام} – تو یکی خفه شو... همه‌اش تقصیر تو و اون خواب‌های مزخرف خودت هست...

{یوسف} – بسه دیگه بچه‌ها! مثل اینکه یادتون رفته که ما هممون با هم و بدون اجازه وارد این باغ شده بودیم... الان هم هیچ راهی جز مرمت این ساختمون نداریم... دعوای ما هیچ مشکلی را حل نمی‌کند...

شروین و پدرام خجالت‌زده از هم معذرت‌خواهی کردند.

{ساعت: 2:30 بامداد – مکان: عمارت وسط باغ متروک}

باز هم با همان صدای جیغ شب قبل، همه از خواب پریدند. همان صحنه‌ی دویدن زن در باغ تکرار شده بود. باید کمکش می‌کردند و به‌نظر راه دیگری نداشتند. به دنبالش دویدند و همین که به نزدیکی او رسیدند ناگهان همه چیز ناپدید شد. آن شب دیگر هیچ اتفاقی نیافتاد و آن‌ها تا صبح خوابیدند.

{ساعت: 2:30 بامداد – مکان: عمارت وسط باغ متروک}

شب سوم بود. همه با احتمال اینکه امشب اتفاقی نخواهد افتاد، راحت خوابیده بودند. ناگهان با صدای جیغ و فریاد کودکی از خواب بیدار شدند. داخل استخر کودکی افتاده بود و کمک می‌خواست. جلوتر که رفتند پدرام بریده بریده گفت:

- من... من... این...

{ارشیا} – چی می‌گی پدرام؟

{پدرام} – این منم... این منم...

{یوسف} – تو؟

{پدرام} – آره، این بچه منم...

پدرام این را گفت و به داخل استخر پرید. بچه را از آب گرفت اما همین که بچه از آب بیرون آمد ناپدید شد. پدرام شروع به گریه کرد. انگار زمان به هم ریخته بود. شبهی نمایان شد و پدرام را بغل کرد. پدرام با ترس و وحشت خودش را به عقب پرت کرد. ارشیا و یوسف و شروین مات و مبهوت نگاه می‌کردند و انگار که لال مانی گرفته باشند با دست پدرام را نشان می‌دادند. همه داستان مرگ ناگوار پدر پدرام را شنیده بودند و با عکس‌هایی که از او دیده بودند مطمئنن بودند که آن شبه، پدر پدرام است. او موقع نجات دادن پدرام از استخر مرده بود و حالا پیش پسرش آمده بود. آن شب به هر جان کندنی بود به صبح رسید.

{ساعت: 2:30 بامداد – مکان: عمارت وسط باغ متروک}

شب چهارم قبل از ساعت 2:30 همه از خواب بیدار شده بودند و جلوی پنجره بیرون را نگاه می‌کردند. صدای قدم‌های یک نفر از طبقه‌ی بالا به گوش می‌رسید. ترسی عجیب همه را گرفته بود. قدم‌ها نزدیک و نزدیک‌تر می‌شد. ناگهان همه جا روشن شد و چهره‌ی آن مرد مشخص شد. یوسف دو سه قدمی به عقب رفت اما سر جایش ایستاد و شروع به گریه و زاری کرد و با التماس معذرت‌خواهی می‌کرد.

{مرد غریبه} – فکرش را هم نمی‌کردی که یک روز من را اینجا ببینی؟! ابله دیوانه... نامرد... نالوتی...

{یوسف} – به خدا تقصیر من نبود... نمی‌خواستم این‌طوری بشود...

{مرد غریبه} – خفه‌شو! قسم نخور... عمه‌ی من پشت فرمان نشسته بود و مثل گاو رانندگی می‌کرد؟

{یوسف} – می‌خواستم خودم را معرفی کنم اما ترسیدم...

{مرد غریبه} – باید هم بترسی!

مرد غریبه این را گفت و به سرعت به سمت یوسف آمد. با دست ضربه‌ای به او زد و یوسف به‌طرز عجیبی به سمت در پرتاب شد و بی‌هوش شد. کاری از دست کسی برنمی‌آمد. همه منتظر صبح بودند تا از آن شب لعنتی خلاص شوند.

روز بعد یوسف زیر لب چیزهایی می‌گفت که اصلاً واضح نبود. به سختی کار می‌کرد و یکی دو باری هم از شدت خستگی و درد روی زمین افتاد. تقریباً کار مرمت خارجی ساختمان تمام شده بود.

{ساعت: 2:30 بامداد – مکان: عمارت وسط باغ متروک}

شب پنجم بود. برای یوسف، پدرام و ارشیا اتفاقاتی افتاده بود و آن شب همه منتظر بودند که ببینند به سر شروین چه خواهد آمد. ساعت 2:30 بامداد با صدای در زدن همه بیدار شدند. کسی جرأت اینکه در را باز کند یا از پنجره بیرون را نگاه کند، نداشت. شروین که می‌دانست امشب نوبت اوست به سمت در به راه افتاد. در را که باز کرد بریده بریده گفت:

- صاحب باغ...

پیرمرد وارد شد و مثل شب قبل همه جا روشن شد. ساعتی بعد 4 دانشجو روی زمین نشسته بودند و به صحبت‌های او گوش می‌دادند. صبح زود یوسف، شروین، پدرام و ارشیا باغ را ترک کردند در حالی که دیگر خبری از خواب‌های آشفته نبود.

***

حرف نگفته‌ی1: داستان بالا مثل داستان‌ها و نوشته‌های دیگر من در این وبلاگ و وبلاگ‌های گذشته، طرح‌های کلی‌ای است که ان شاء الله یک روز به مرحله فیلمنامه یا رمان خواهند رسید ولی با این مشغله‌ها و دلمشغولی‌ها بعید می‌دانم که به سرانجام برسند.

حرف نگفته‌ی2: امیدوارم که مثل این 2 ماه نباشم و بیشتر بتوانم بنویسم. به امید دیدار مجدد همه‌ی دوستان!

حرف نگفته‌ی3:

چیستان

ما گنهکاریم، آری، جرم ما هم عاشقی است

آری اما آنکه آدم هست و عاشق نیست، کیست؟

زندگی بی‌عشق، اگر باشد، همان جان کندن است

دم‌به‌دم جان کندن ای دل کار دشواری است، نیست؟

زندگی بی‌عشق، اگر باشد، لبی بی‌خنده است

بر لبِ بی‌خنده باید جای خندیدن گریست

زندگی بی‌عشق اگر باشد، هبوطی دائم است

آنکه عاشق نیست، هم اینجا هم آنجا دوزخی است

عشق عین آبِ ماهی یا هوای آدم است

می‌توان ای دوست بی ‌آب و هوا یک عمر زیست؟

تا ابد در پاسخِ این چیستانِ بی‌جواب

بر در و دیوار می‌پیچد طنینِ چیست؟ چیست؟...

                                                  (قیصر امین‌پور- دستور زبان عشق)

پر رنگ از یک کمرنگ

ویژه روز غدیر و عیدی برای دوستان مجازی

-          بایستید... بایستید... باید بازگردید... محمد همه را فراخوانده است!

-          به کدام سمت باید برویم برادر؟

-          به غدیر خم... من می‌روم تا به دیگران هم خبر بدهم...

سال حجه الوداع بود، آخرین دیدار بزرگ حضرت محمد(ص) با مسلمانان. اعمال حج تمام شده بود و کاروان‌ها عازم دیار خود بودند. به پیامبر از سوی خداوند وحی شده بود تا برای اعلام خبر مهمی همه را در منطقه‌ای که به غدیر خم معروف بود جمع کند. بیش از 120 هزار نفر آمده بودند... بله 120 هزار نفر با اولین امام شیعیان بیعت کردند... اما به 2 ماه نکشید که از آن جمعیت کثیر اندک یارانی بیش نماندند... همه چیز را فراموش کردند و پس از رحلت پیامبر، علی(ع) را تنها گذاشتند.

***

نویسنده به اینجای نوشته که می‌رسد ناخودآگاه گونه‌هایش خیس می‌شوند و وقتی دوباره متن کوتاهش را مرور می‌کند و به کلمه‌ی تنها می‌رسد یاد بدبختی‌های خودش می‌افتد و با صدای بلند از ته دل آه و ناله سر می‌دهد...

-          چی شده؟ کسی چیزیش شده؟ بازم داری چت می‌کنی؟

-          هیچی... داشتم وبلاگم را آپدیت می‌کردم... آشغال رفته توی چشمم!

-          واه!

نویسنده که تازه فهمیده زیادی احساساتی شده و دلش برای خودش سوخته است، دوباره کیبرد را جلو می‌کشد و شروع به نوشتن می‌کند. اما هر چه به اول و آخر جملاتی که برای غدیر نوشته است نگاه می‌کند، نمی‌تواند داستان را بیش‌تر از این تعریف کند، نه اینکه نمی‌داند، خجالت می‌کشد... خجالت می‌کشد بیش‌تر از این از داستانی بگوید که خودش یکی از همان «فراموش‌کاران» است...

ای بابا... انگار یادم رفته امروز عید است، همه‌اش که شد غم و غصه... یک وقت یک نفر از اینجا رد بشود دلش نمی‌گیرد؟ بگذریم... غم و غصه‌های این نوشته مثل همیشه مال خودم، اما برای توی خواننده حرف دیگری دارم... می‌خواهم از داشته‌ها و خوبی‌ها و عشق و عاشقی‌ها بگویم:

***

خانه‌ای برای 2 نفر

صدایش گرفته بود... از بس که زیر لب با خودش حرف می‌زد و راه می‌رفت... راه می‌رفت و حرف می‌زد... داشتم با خودم حساب می‌کردم که اگر 145 بار طول چهار متری اتاق را طی کند، تقریباً 580 متر راه رفته است، اگر...

-          خیلی نامردیه... به خدا نامردیه...

-          حمید! ... ترسیدم بابا...

-          این‌جوری نمی‌شه... یک روز بهانه میارن که باید تحقیق کنیم، یک روز می‌گن دخترمون امتحان داره... یک روز... الان 6 ماهه که ما را سر کار گذاشتن...

-          هر که پر طاووس خواهد...

-          پر طاووس بخوره توی سر من! نخواستیم مامان... نخواستیم...

این را گفت و زد بیرون. از یک سال پیش که بابایش فوت کرده بود بیش‌تر بهونه می‌گرفت و کم‌طاقت‌تر شده بود. منم که تنها آرزویم این بود که تک پسرم را بتوانم داماد کنم، حالم بهتر از او نبود. وقتی دختر و پسر همدیگر را می‌خواهند و شرایط دو تا خانواده هم به‌هم می‌آید، آدم حرصش می‌گیرد که این دست دست کردن‌ها برای چی است؟

پسرم فوق لیسانس هنرهای نمایشی دارد و چند سالی هم هست که برای خودش گروهی دست و پا کرده و این طرف و آن طرف به قول خودشان تیاتر بازی می‌کنند؛ شکر خدا وضعش هم خوب است؛ حالا بماند که خانه و ماشین ندارد... اول زندگی که لازم نیست آدم حتماً این چیزها را داشته باشد، یک مدتی مستأجری سر می‌کنند و بقیه‌اش هم خدا بزرگ است. این‌ها را هم من قبول دارم هم اون دختر طفل معصوم! فقط مادر مهربانش! که همچین زیادی زیادی دخترش را دوست دارد (البته شما نمی‌شناسیدش و غیبتش نمی‌شود) بهانه‌های عجیب و غریب می‌آورد که باید پسرتان فلان باشد و بهمان باشد...

قرار بود عید قربان یک مراسم مختصر بگیریم و این دو تا کلاغ عاشق، ببخشید قناری عاشق را به‌هم برسانیم، اما نشد، حالا هم که 3-4 روز بیشتر تا عید غدیر نمانده است، اگر هم این عید بگذرد، محرم و صفر می‌رسد و دیگر از شیرینی خوردن خبری نیست!

-          سلام.

-          سلام، خوبی؟! چقدر دیر کردی حمید... خیلی وقته که شام را آماده کردم و منتظرم تا تو بیای...

-          اشتها ندارم مامان؛ میرم بخوابم...

-          آخه...

چیزی نگفتم، حالش را نه من می‌توانستم بفهمم نه حافظ شیرازی که فال به فال از دردهای گذشته می‌گفت.

-          زینگ... زینگ...

-          کیه اول صبحی؟! حمید در را باز کن ببین کیه؟!

حمید خواب و بیدار رفت جلوی در و...

-          سلام. مزاحم نمی‌شم فقط به مادر بگو بالاخره لیلا خانم جواب مثبت را دادند... آماده باشید که شب عید غدیر یک مراسم کوچک بگیریم...

حمید گیج و منگ در را بست و وارد خانه شد.

-          کی بود؟

-          بابای هستی!

-          بابای هستی؟ این وقت صبح؟!

-          می‌گفت، مامان هستی بالاخره رضایت داده...

دیروز داشتم این صفحات دفترچه خاطراتم را می‌خوندم... الان چند سالی از اون روز می‌گذرد و حمید و هستی زندگی‌شان را می‌کنند. لیلا خانم هیچ وقت نگفت که چه اتفاقی برایش افتاده است... این همه سال هم ما را توی خماری گذاشته است. نمی‌دانم چه اتفاقی افتاده بود... نمی‌خواست بگوید، حتماً خوابی چیزی دیده است که... هر چه باشد به اون حال حمید در آن شب برمی‌گردد.

امروز عید غدیر است و خانه‌ی پسرم شلوغ شلوغ! در این 7 سال عید غدیری نبوده است که مهمانی نداده باشد و به صغیر و کبیر عیدی ندهد... نمی‌دانم شاید یکی از نذرهای پسرم را فهمیده باشم...

***

نویسنده به سوژه‌ای که انتخاب کرده بود کمی فکر می‌کند و با حالت تمسخرآمیزی می‌گوید:

-          برو بابا ما هم شدیم نویسنده‌ها... اینم یک سوژه تکراری برای عید غدیر... خودت چطوری پسر! قرار بود یک عیدی مجازی بدهیم به دوستان مجازی! اما نمی‌دانم به مذاق دوستان خوش می‌آید یا نه...

نویسنده این‌بار محکم‌تر می‌ایستد و از این سوژه خودش این‌طوری دفاع می‌کند:

شاهرگ‌های زمین از داغ باران پر شده‌ست

آسمانا! کاسه‌ی صبر درختان پر شده‌ست

زندگی چون ساعت شماطه‌دار کهنه‌ای

از توقف‌ها و رفتن‌های یکسان پر شده‌ست

چای می‌نوشم که با غفلت فراموشت کنم

چای می‌نوشم ولی از اشک، فنجان پر شده‌ست

بس که گل‌هایم به گور دسته‌جمعی رفته‌اند

دیگر از گل‌های پرپر خاک گلدان پر شده‌ست

دوک نخ‌ریسی بیاور یوسف مصری ببر

شهر از بازار یوسف‌های ارزان پر شده‌ست

شهر گفتم؟! شهر! آری شهر! آری شهر! شهر

از خیابان! از خیابان! از خیابان پر شده‌ست

(فاضل نظری – گریه‌های امپراتور)

- آخه چرا این کار را کردی؟! تو خجالت نمی‌کشی؟! نامرد نالوتی!

البته تعجبی هم نداره، بچه که بودی به غیر از من با تمام بچه‌های کلاس دعوا کرده بودی، با من هم چون همسایه بودیم و یک جورهایی ننه بابامون رفت و آمد داشتند، رفیق بودی، با معلم‌ها که واویلا بود، ... همین یکدنگی‌هات کار خودش را کرد و تا کلاس پنجم بیشتر دوام نیاوردی...

حالا می‌فهمم چرا بابام با بابای تو قطع رابطه کرد و از آن محله رفتیم، می‌گفت شما خلاف کارید، مواد خرید و فروش می‌کنید؛ من که بچه بودم و حالیم نبود، نمی‌دانستم مواد چی هست... کلی هم گریه و زاری کردم که من می‌خواهم اینجا بمونم، من سهیل را دوست دارم، من...

ای دل غافل، عجب ابلهی بودم من... یادم می‌آید یک بار توی مدرسه سوزن گذاشتی روی صندلی آقا معلم،‌ آن موقع هم مثل الانت شانس نداشتی، یکی از بچه‌ها که دیده بود تو را لو داد...، برای تو که اصلا مهم نبود، فقط زنگ آخر توی کوچه حسابی حال طرف را گرفتی و یک هفته فرستادیش بیمارستان، بچه بودی،‌ مثل من،‌ بچه و نادان.

***

کلاس سوم بودم که از محله‌ی شما رفتیم،‌ با اینکه خانه ما از خانه شما دور بود، ولی هر روز می‌آمدی دنبالم و بعد از مدرسه می‌رفتیم مردم آزاری، آن موقع‌ها که حالیم نبود...، گفتم که بچه بودم،... زنگ مردم را می‌زدیم و فرار می‌کردیم، باد لاستیک ماشین‌ها را خالی می‌کردیم، می‌رفتیم دعوا و هزار تا کار دیگه...

گذشت تا کلاس پنجم که آن اتفاق بد افتاد... بابای تو را توی زاهدان کشتند، تو هم ترک تحصیل کردی و افتادی توی کار و کاسبی، آره... کار بابات را ادامه دادی، حتی آن اوایل من هم کمکت می‌کردم، چقدر نادان و بچه بودم، 2 سالی که با تو بودم، یک چیزهایی دستگیرم شد، کم‌کم هم کشیدم کنار، اما تو زده بودی توی کار و کاسبی خلاف و چون بچه بودی هم پلیس به تو شک نمی‌کرد و رفیق‌های بابات عاشقت شده بودند، هم اینکه خیلی زرنگ و باهوش بودی... کاشکی یک کم از آن هوش خلافت را گذاشته بودی پای درس خواندن...

***

سوم دبیرستان بودم که خبر دستگیر شدنت را شنیدم، خوب بود، چند سالی از شر تو و کارهای عجیب و غریبت خلاص شدم، نمی‌دانم چرا با اینکه می‌دانستم توی کار خلاف هستی، هنوز هم با تو رفیق بودم... تف به این رفاقت‌های بچه‌گانه... 17 سالم بود و هنوز آدم نشده بودم، ... بچه بودم و نادان...

***

توی راه برگشت از دانشگاه بودم که تو را دیدم، پریدم توی بغلت،‌ 5 سالی می‌شد که ندیده بودمت، اول رفتیم زنگ 7-8 تا خانه را زدیم و فرار کردیم، بعد هم الکی به 2 نفر گیر دادیم و دعوا کردیم، بعدش رفتیم قهوه‌خانه و بعد هم... خلاصه تا شب کلی صفا کردیم و یاد گذشته‌ها... البته من که از این کارها خوشم نمی‌آمد، فقط چون رفیق تو بودم، خواستم دلتنگی و غریبی نکنی... دوباره رفتی دنبال خلاف... کار دیگه‌ای بلد نبودی، نه سواد درست و حسابی داشتی، نه سابقه...

***

من تازه فارغ‌التحصیل شده بودم و دنبال کار می‌گشتم؛ با اینکه فوق لیسانس برق داشتم، اما از برق خوشم نمی‌آمد، تعجبی هم ندارد وقتی به اصرار ننه و بابام رفته بودم دانشگاه و برق خوانده بودم... به من که پیشنهاد کار دادی، کلی خوشحال شدم... جوانی که نه پول، نه خانه، نه زن و زندگی، نه... هیچی نداره می‌خواهی خوشحال نشه... آره تو گولم زدی، تو بدبختم کردی، تو زنم را بیوه کردی... تف به این رفاقت‌های بچه‌گانه... حالا چرا من را لو دادی! من که رفیقت بودم، تو من را گولم زدی... نامرد نالوتی... گوش می‌دی چی می‌گم؟!

-          ...

-          با توام دیوونه... پتو را چرا کشیدی روی سرت، من را ببین ... ر...

-          ها! چیه بالای سر من چرت و پرت می‌گی، خفه شو دیگه... دستتو بکش پدر....

-          شرمنده داداش... فکر کردم رفیقم اینجا خوابیده...

-          دیوونه‌ی روانی...

-          ...

بعد نوشت ۱:

امتحان‌های این ترم کمر من را شکسته... کی تموم میشه راحت شیم... خواستم بگم اگه به قسمت سمت چپ صفحه نگاه کنید بخش روزنوشت‌های وبلاگ را میتوانید ببینید...خواندش خالی از لطف نیست. لینک آرشیوش هم در بخش صفحات ویژه در نظر گرفته شده است. یا علی التماس دعا، عید غدیر هم مبارک.

به بهانه ایجاد جنبش سبز علوی، پست زمان انتخابات را تکرار می کنم...

دیشب حالش خیلی بد شد و با اینکه بارون شدیدی می‌بارید، همه‌ی همسایه‌ها توی کوچه جمع شده بودند... در آمبولانس را که بستند غم سنگینی روی دلم نشست و ناخودآگاه اشک‌هایم جاری شد... .

***

سید مصطفی پیرمرد باصفای محله‌ی ما، از سال‌ها قبل دچار ناراحتی قلبی بود، هیچ وقت هم راضی نشد عمل کنه، قرص و دوا هم اصلاً نمی‌خورد، با آن سن بالایی که داشت خروس خوان در مغازه را باز می‌کرد و تا دم غروب کاسبی می‌کرد، کاسبی که چه عرض کنم، گرفتاری مردم را حل می‌کرد، دختر و پسرهای جوون را بهم می‌رساند، اختلاف‌ها را برطرف می‌کرد، کمک مالی می‌رساند و هزار تا کار خیر انجام می‌داد؛ همه‌ی اهالی سید مصطفی را به آن شال سبز قشنگی که می‌انداخت می‌شناختند... می‌گفت سوقاتی کربلاست و بخاطر همان شال سبز است که تا حالا هیچ وقت برای قلبش دکتر نرفته است. می‌گفت شفا می‌ده...

***

مسجد محل ما یه آمفی‌تئاتر 400 نفره داره که برای مراسم‌های مختلف از آن استفاده می‌شه؛ از چند روز قبل از برنامه، خبر آمدن یکی از کاندیداهای ریاست جمهوری توی شهر پیچیده بود، شعارهای اون را هم به در و دیوار کوچه‌های منتهی به مسجد نوشته بودند، بالاخره روز موعود فرا رسید و ...

برای نماز مغرب و عشاء که رفتم مسجد صحنه‌ی عجیبی را ‌دیدم، جلوی در پر بود از جوون‌های مختلف با تیپ‌هایی که گه‌گاه توی خیابان به چشمم می‌خورد، خیلی خوشحال شدم، گفتم فکر کنم دعای سید گرفته و ... ؛ آخر همیشه دعا می‌کرد که جوون‌ها نمازخوان باشند و سر به راه و پاک و درستکار ...، موقع نماز همه‌اش چشمم به این ور و آن ور بود که یکی از این جوون‌ها را ببینم، اما دریغ از یک نفر... هر چند مسجد از روزهای قبل شلوغ‌تر شده بود و آدم‌های جدیدی را می‌دیدم اما با اینکه مسجد جا برای آدم‌های بیشتری داشت، تا آخر نماز عشاء پر نشد، رکعت آخر نماز چند نفری کنار مهرهای نمازگزاران پارچه‌های سبز رنگی را می‌گذاشتند و می‌رفتند... عجب! ... توی دلم گفتم کدام یکی از همسایه‌ها سفر رفته بود که ما خبر نداشتیم، نماز که تمام شد، همه همین سؤال را از بغل دستیشان می‌پرسیدند، گفتم تبرکْ تبرکه، حالا از هر جا آمده باشه... یاد جمله‌ی سید مصطفی افتادم، شفا می‌ده...

به امید اینکه بلکه ما هم شفا پیدا کنیم و شاید در حین این شفا پیدا کردن آرزوهای چندین و چند ساله‌مان برآورده شود، آن را به دستم بستم. موقع خارج شدن از مسجد سید مصطفی را دیدم که با حالت تردید به پارچه‌ی سبز رنگ نگاه می‌کرد، پرسیدم چیه آسید، شما نمی‌بندید؟ مگه نمی‌گفتید شفا می‌ده! ‌... سید یک نگاه معنی‌داری به من انداخت و گفت آخه هر سبزی که شفا نمی‌دهد! اول باید ببینیم از کجا آمده است؟! کی قراره ما را شفا بده... به نیت چی باید ببندیم و ... فایده‌ای نداشت هر چه گفتیم سید پارچه‌ی سبز را نبست ...

***

عصبانیت از سر و رویش می‌بارید، از وقتی که آن پسر ژیگول میگول با آن دوست ... کنار سید نشستند، ‹استغرالله› و ‹لا اله الّا الله› سید قطع نمی‌شد، فکر کنم توی دلش هزار بار به خودش فحش داده بود که چرا توی این مجلس آمده ...

***

هنوز نوبت به سخنرانی مهمان دعوت شده به مراسم نرسیده بود، آقا محسن میکروفن را گرفته بود و ول کن  ماجرا نبود، تریپ روانشناسی‌اش گل کرده بود و خیال می‌کرد برای مریض‌هایش صحبت می‌کند:

- بله، از خواص رنگ سبز همین را بگویم که باعث آرامش ذهن و روان است، خستگی را برطرف می‌کند، اشتها را باز می‌کند، انسان را امیدوار می‌کند، ترس را تنظیم می‌کند، آدم را راستگو می‌کند، رنگ عشق است، رنگ پاکی است، رنگ ...

دیگه داشت اعصابم خرد می‌شد، نیم‌ساعتی سخنرانی کرد و فکر کنم به اندازه 5 تا کتاب خواص درمانی میوه‌ها نسخه شفابخش برای رنگ سبز نوشت...

مهمان برنامه با کف و سوت حضار و آهنگی که گروه ارکست می‌نواخت، به جایگاه رفت و سخنرانی خود را شروع کرد... بین صحبت‌های سخنران آنقدر کف و سوت زدند که سخنرانی به نصف نرسیده بود سید مصطفی از مجلس خارج شد...

***

هادی پسر اوستا کاظم، توی مغازه تراشکاری کار می‌کند، بنده‌ی خدا موقع کار بی‌احتیاطی کرد و دستش زیر دستگاه بد جوری آسیب دید، آرش همسایه بغلیشان سریع پرید توی مغازه خودشان و پارچه سبزی را که جلوی مغازه آویزان می‌کردند آورد و شاهرگ بریده‌ی هادی را با آن بست...

هادی را سریع به بیمارستان رساندیم، توی اورژانس هادی بی‌حال کناری نشسته بود، دکتر نگاهی به هادی انداخت و جویای حالش شد، بعد هم به سراغ مریضی که تازه آورده بودند رفت، هنوز چند دقیقه‌ای نگذشته بود که هادی به روی زمین افتاد، پارچه‌ی سبزی که به دست او بود به جای آنکه قرمز شده باشد، سیاه رنگ بود و ... به یاد خواص رنگ سبز افتادم...

***

پریشب مغازه سید مصطفی بودم، آرش وارد مغازه شد و بعد از سلام و احوالپرسی، رو کرد به سید و گفت: سید تو هم سبز می‌پوشی؟ نکنه تو هم ...

بعد هم پارچه سبزی را که به دستش بسته بود نشان داد و گفت: به امید پیروزی در انتخابات ... بای بای مستر سید...

***

دیروز صبح موقع رفتن سر کار سید مصطفی را دیدم، شال سبز نیانداخته بود، خواستم علتش را بپرسم، اما جرأت نکردم، سید توی این عالم نبود، زیر لب چیزهایی می‌گفت و می‌رفت... اصلاً جواب سلام من را هم نداد، فکر می‌کنم...

***

دیشب حالش خیلی بد شد و با اینکه بارون شدیدی می‌بارید، همه‌ی همسایه‌ها توی کوچه جمع شده بودند، در آمبولانس را که بستند غم سنگینی روی دلم نشست و ناخودآگاه اشک‌هایم جاری شد... .

(برگ‌هایی از دفتر خاطراتی سوخته...)

- حسن می‌آیی برویم پارک، دوچرخه سواری؟

- نه، مامانم گفته باید این کتاب‌ها را بخوانی و خودت را برای امتحان‌ها آماده کنی!

- اوه، کو تا امتحانات؟! بابا هنوز 2 ماه مانده... این بابا و مامان تو هم چقدر گیر هستند!

- چی کار کنیم دیگه، بالاخره بزرگ‌تر ما هستند.

این پدر و مادر حسن چه قدر این بچه را اذیت می‌کنند... همیشه همین‌طوری هستند، کسی نیست بگوید آخه ما بچه‌ها تفریح لازم نداریم؟! همه‌اش که نمی‌شود درس!      (12 سال قبل)

***

- حسن امروز یک فیلم خوب آمده توی سینما، می‌آیی برویم؟

- نه باید بروم کلاس کامپیوتر، بعد هم زبان...

- فردا چطور؟

- فردا را که نگو، حسابی وقتم شلوغه... کلاس زبان که دارم هیچ، کلاس شنا و تکواندو هم دارم...

- باشه... خوش بگذره...       (10 سال قبل)

***

- همیشه همین طوری بوده، صاحبخانه، مستاجر، پول... اصلا انگار این صاحبخانه‌ها چیزی جز پول نمی‌بینند... کسی نیست بگوید آخه عزیز! جیگر! سوپراستار! منِ دانشجو چقدر پول می‌توانم بدهم؟!

این‌ها را محسن می‌گفت و حسابی هم قاطی کرده بودف پشت سر هم بد و بیراه می‌گفت، هر چی هم می‌خواستی آب روی این آتش بریزی فایده نداشت، حسابی گر گرفته بود. آن شب محسن پیش ما ماند و خلاصه شب را به صبح رساند؛ فردا شب یکی دیگر از بچه‌ها آمده بود خانه ما، آن هم شاکی از صاحبخانه‌ها و اجاره و این بساطی که همیشه اول سال تحصیلی پیش می‌آید:

- اصلاً تقصیر دانشگاه است، دانشگاه که نه، تقصیر دولت است! در دانشگاه را به روی همه باز کرده و ادعایش هم این است که آموزش رایگان برای همه! از امکانات رفاهی و آموزشی هم هیچ خبری نیست! پولدارها که می‌روند سراغ دانشگاه آزاد و یک مدرکی برای خودشان دست و پا می‌کنند و بقیه هم یا شبانه، یا روزانه، یا پیام نور، یا غیرانتفاعی، یا کوفت یا زهرمار... خلاصه یک جایی پیدا می‌کنند که بروند درس بخوانند و برای کوزه‌شان دری پیدا کنند... کسی این وسط بی‌نصیب نخواهد ماند، ای کاش حداقل پسرها بیشتر می‌آمدند، دخترها! دخترها که نه غصه سربازی دارند و نه درد پول درآوردن، می‌آیند دانشگاه و چند سالی را تفریح می‌کنند...

آن شب هم تا پاسی از شب پای درد و دل‌های یک بی خانمان نشسته بودیم و فیض می‌بردیم!

شب سوم مازیار آمد و دوباره همان بساط شب‌های قبل:

- یادم می‌آید سال اولی که سمنان آمده بودیم، از این خبرها نبود، ظرفیت‌ها کم بود و به همه‌ی دانشجوهای روزانه خوابگاه می‌دادند، حتی چند نفر از شبانه‌ها هم خوابگاه داشتند، اما از سال دوم به بعد تا الان که سال پنجم هستیم، ظرفیت‌ها چند برابر شده است! فکر می‌کنم 7-8 برابری شده باشد! دیگر به خود ورودی‌ها هم خوابگاه به زور می‌رسد و بچه‌های بی‌چاره توی اتاق‌های 7-8 نفری باید سر کنند، اتاق‌هایی که قبلا برای 4 نفر طراحی شده بودند... این رشد شهرنشینی دانشجوهایی که از دهات سوکان(1) به شهر می‌آمدند، قیمت خانه و اجاره را بالا برد، سمنانی‌های خسیس و نامرد هم از قافله عقب نماندند و حسابی از خجالت این دانشجوهای بی سر و سامان در آمدند، البته فکر می‌کنم همه جا این معضل وجود داشته باشه...

مازیار رفته بود بالای منبر و به این زودی‌ها هم خیال پایین آمدن نداشت، مزخرفاتی می‌گفت که تا حالا حتی به آن فکر هم نکرده بودم، شاید هم تقصیر صاحبخانه خوب ما بود که از ما اجاره مناسبی گرفته بود، نمی دانم، شاید هم...

مازیار باز هم ادامه می داد:

بدبختی این است که دانشگاه هم حق ما را می‌خورد، سهمیه صبحانه دانشجویان را فقط به خوابگاهی‌ها می‌دهد، مگر ما آدم نیستیم؟! چه فرقی بین من و آن خوابگاهی است؟! تازه او که از سهمیه خوابگاه هم استفاده می‌کند، من بدبخت چی؟! صبحانه که ان شاء الله داریم برای فردا؟

منتظر جواب نماند و به حرف‌های خودش ادامه داد... این طور نمی‌شود، دقیقا سه شب بود که کلمه‌ای درس نخوانده بودیم، خیر سرمان امسال کنکور داریم، اصلا برای همین هم داخل شهر و یک محله خلوت خانه گرفته‌ایم که درس بخوانیم! فایده‌ای نداشت، باید به یک وسیله‌ای این ماجرا را ختم می‌کردیم...

میهمان گر چه عزیز است، ولی همچو نفس

خفه می‌سازد اگر آید و بیرون نرود

فردا صبح یکی از دوستانم را دیدم که کلافه گوشه‌ای نشسته بود، گفتم این قدر غصه نخور، یا خودش می‌آید یا بابایش، که دعا کن بابایش به سراغت نیاید... خنده ای کرد و گفت:

- نگران محسن هستم، بنده خدا چند وقتی است که دنبال خانه می‌گردند....

کمی به فکر فرو رفتم، یعنی محسن دیشب خانه این‌ها بوده است؟! تعجبم وقتی بیشتر شد که فهمیدم کوروش خانه یکی دیگر از دوستانم بوده است، قضیه کمی برایم جالب شد، چرا خانه ما نماندند؟! چرا تک تک به میهمانی می‌روند؟ شاید هم...

مهمان، مهمان را نمی‌تواند ببیند، صاحبخانه هر دو را!

میهمان اگر یکی باشد، برایش شتر قربانی می‌کنند!

مهمانی‌های آن هفته به همین سه شب خلاصه شد، تا اینکه هفته بعد از راه رسید... شب اول مازیار، شب دوم کوروش، شب سوم محسن...

ای جان من! تو سفره‌ی بی‌نان ندیده‌ای

آه عیال و ناله‌ی طفلان ندیده‌ای

آه عیال و ناله‌ی طفلان به یک طرف

در آن زمان رسیدن مهمان ندیده‌ای

شک من دیگر بر طرف شد، ما گیر حلقه‌ی تهران افتاده بودیم، بچه‌های ساکن تهران که فقط برای کلاس شنبه تا دوشنبه دانشگاه می‌آمدند و بعد هم پیش پاپی و مامی! هفته سوم دیگر خبری از مهمان نبود:

هتل {....}(2) به جهت تعمیرات و بازسازی تا اطلاع ثانوی تعطیل می‌باشد! پیشنهاد ما هتل قدس یا مهمانسرای جهانگردی است.

البته بعداً فهمیدیم حلقه تهران، نه تنها افراد دیگری هم دارد، بلکه همچنان به فعالیت‌های سری خود ادامه می‌دهد، مواظب باشید!(3)

_____________

پاورقی:

(1) یکی از پارک جنگی‌های سمنان- روبروی دانشگاه

(2) به دلیل مسائل امنیتی و جلوگیری از ورود هر گونه مهمان مزاحم! از درج نام محله و آدرس معذوریم.

(3) بر اساس یک داستان واقعی.

_____________

بعد نوشت:

سخنی با خوانندگان این وبلاگ: بعد از یک ماه دوباره برگشتم، این بار قول می‌دهم که زود به زود آپ کنم، اول که قالب وبلاگ را یک صفایی دادم (هر چند یک مقدار کار دارد و ان شاء الله تا آخر هفته آینده قالب نهایی وبلاگ را بارگذاری خواهم کرد، این هم که می‌بینید به اصرار دوستان و گله و شکایت از قالب قبلی بود.) بعد هم کلی مطلب نوشته شده و ننوشته دارم که در بازه‌های زمانی مناسب در پست‌های مختلف روی وبلاگ خواهم گذاشت. دو مطلب بعدی را هم بگذارید لو بدهم: اولی یک مقاله در مورد عرفان‌های نوظهور و بعدی هم یک داستان کوتاه دیگر از عشق به سفر خارجه! بعدی را بگذارید دیگر لو ندهم....

نویسنده با یک وبگردی چند دقیقه‌ای توی وبلاگ همسایه‌ها و غیر همسایه‌ها، وقتی مطمئن می‌شود که هنوز کسی در مورد شب‌های قدر، مطلب خاصی ننوشته، این بار پیش دستی می‌کند و هنوز 3-2 روز از ماه رمضان نگذشته درباره‌ی شب نوزدهم می‌نویسد.

نیمه‌ی سنتی مغزش یک بارک اللهی می‌گوید و از این همه انتظار برای شب‌های قدر کلی خر کیف می‌شود. اما نیمه‌ی مدرن مغز نویسنده، یک خنده‌ی تمسخر آمیزی می‌کند و می‌گوید:

- هه هه هه! 4 ساله که داری وبلاگ نویسی می‌کنی، وبلاگ‌های قبلی را که به هر بهانه‌ای بود یا حذفشان کردی یا مفت مفت دادی به رفقات، حداقل حساب نکردی که چقدر پول کارت اینترنت و گاهی کافینت دادی و چقدر وقت حروم کردی تا تایپ کنی و هزار تا چقدر دیگه ... حالا هم دلخور نشو، این هم روشیِ برای جذب مخاطب، برای آن که بگویی من اولین نوشته را برای شب قدر ماه رمضان امسال توی اینترنت نوشتم! اما اصلا به درک، من که مطمئن هستم به سال نرسیده این وبلاگ را هم مثل بقیه...

نیمه‌ی سنتی که تا حالا ساکت مانده بود و به مزخرفات نیمه‌ی مدرن گوش می‌کرد، با عصبانیت می‌گوید:

- اولا عوض کردن وبلاگ‌ها همه‌اش تقصیر خود تو است که راه به راه از گروهی بودن 2 وبلاگ آخری ایراد می‌گرفتی و single … single می‌کردی، دوما قرار بود این مطلب در مورد شب نوزدهم ماه رمضان باشد، نه وبلاگ و وبلاگ بازی. ثالثا نویسنده این وبلاگ دیگه خودش طوفان دیده هست، دوست داره پس از طوفان را بنویسد نه قبل طوفان را، چهارما...

نیمه‌ی مدرن دیگه مهلت نمی‌دهد و هلپی می‌پرد وسط که:

- حرف شما صحیح، اگر بخواهیم از منظر مانیفیسم و هرمنوتیک به این قضیه نگاه کنیم ...

نویسنده که حوصله‌ی سخنرانی‌های تکراری نیمه‌ی مدرن مغزش را ندارد و از بکار بردن مانیفیسم به جای اومانیسم او خنده‌اش گرفته است، کیبورد کامپیوترش را جلو می‌کشد و شروع به نوشتن می‌کند.

***

اگر قسمت اول دستبندهای شفابخش را نخوانده اید ابتدا بر روی لینک زیر کلیک نمایید.

دستبندهای شفابخش(۱)

بعد از رفتن سید مصطفی شرایط کاملا عوض شد، بودند از جوون‌های محل که دستبندهای سبز را فقط برای کلاس گذاشتن جلوی دوستانشان و هم سن و سال‌های خودشان می‌بستند...‌ یک جورهایی فکر می‌کردند با این کار ژست روشنفکری برداشته‌اند... اما با رفتن سید و حرف و حدیث‌هایی که از نیانداختن شال سبز و این جور چیزها پیچیده بود محله‌ی ما دو دسته تیپ فکری شده بود، یک عده‌ای می‌گفتند که سید مصطفی به خاطر نیانداختن شال سبز است که از دنیا رفته ... این جماعت یا قبلا دستبند نمی‌بستند یا اگر هم می‌بستند سریع باز کردند و کنار گذاشتند،‌ اما عده‌ی دیگر شال سید  شفاء او به خاطر آن را خرافه‌پرستی و عوام‌فریبی می‌دانستند و دلیل مرگ سید را کهولت سن و مریضی قلبی.

دیشب حالش خیلی بد شد و با اینکه بارون شدیدی می‌بارید، همه‌ی همسایه‌ها توی کوچه جمع شده بودند... در آمبولانس را که بستند غم سنگینی روی دلم نشست و ناخودآگاه اشک‌هایم جاری شد.

سید مصطفی پیرمرد باصفای محله‌ی ما، از سال‌ها قبل دچار ناراحتی قلبی بود، هیچ وقت هم راضی نشد عمل کنه، قرص و دوا هم اصلاً نمی‌خورد، با آن سن بالایی که داشت خروس خوان در مغازه را باز می‌کرد و تا دم غروب کاسبی می‌کرد، کاسبی که چه عرض کنم، گرفتاری مردم را حل می‌کرد، دختر و پسرهای جوون را بهم می‌رساند، اختلاف‌ها را برطرف می‌کرد، کمک مالی می‌رساند و هزار تا کار خیر انجام می‌داد؛ همه‌ی اهالی سید مصطفی را به آن شال سبز قشنگی که می‌انداخت می‌شناختند... می‌گفت سوقاتی کربلاست و بخاطر همان شال سبز است که تا حالا هیچ وقت برای قلبش دکتر نرفته است. می‌گفت شفا می‌ده...

مسجد محل ما یه آمفی‌تئاتر 400 نفره داره که برای مراسم‌های مختلف از آن استفاده می‌شه؛ از چند روز قبل از برنامه، خبر آمدن یکی از کاندیداهای ریاست جمهوری توی شهر پیچیده بود، شعارهای اون را هم به در و دیوار کوچه‌های منتهی به مسجد نوشته بودند، بالاخره روز موعود فرا رسید و ...

برای نماز مغرب و عشاء که رفتم مسجد صحنه‌ی عجیبی را ‌دیدم، جلوی در پر بود از جوون‌های مختلف با تیپ‌هایی که گه‌گاه توی خیابان به چشمم می‌خورد، خیلی خوشحال شدم، گفتم فکر کنم دعای سید گرفته و ... ؛ آخر همیشه دعا می‌کرد که جوون‌ها نمازخوان باشند و سر به راه و پاک و درستکار ...، موقع نماز همه‌اش چشمم به این ور و آن ور بود که یکی از این جوون‌ها را ببینم، اما دریغ از یک نفر... هر چند مسجد از روزهای قبل شلوغ‌تر شده بود و آدم‌های جدیدی را می‌دیدم اما با اینکه مسجد جا برای آدم‌های بیشتری داشت، تا آخر نماز عشاء پر نشد، رکعت آخر نماز چند نفری کنار مهرهای نمازگزاران پارچه‌های سبز رنگی را می‌گذاشتند و می‌رفتند... عجب! ... توی دلم گفتم کدام یکی از همسایه‌ها سفر رفته بود که ما خبر نداشتیم، نماز که تمام شد، همه همین سؤال را از بغل دستیشان می‌پرسیدند، گفتم تبرکْ تبرکه، حالا از هر جا آمده باشه... یاد جمله‌ی سید مصطفی افتادم، شفا می‌ده...

به امید اینکه بلکه ما هم شفا پیدا کنیم و شاید در حین این شفا پیدا کردن آرزوهای چندین و چند ساله‌مان برآورده شود، آن را به دستم بستم. موقع خارج شدن از مسجد سید مصطفی را دیدم که با حالت تردید به پارچه‌ی سبز رنگ نگاه می‌کرد، پرسیدم چیه آسید، شما نمی‌بندید؟ مگه نمی‌گفتید شفا می‌ده! ‌... سید یک نگاه معنی‌داری به من انداخت و گفت آخه هر سبزی که شفا نمی‌دهد! اول باید ببینیم از کجا آمده است؟! کی قراره ما را شفا بده... به نیت چی باید ببندیم و ... فایده‌ای نداشت هر چه گفتیم سید پارچه‌ی سبز را نبست ...

***

عصبانیت از سر و رویش می‌بارید، از وقتی که آن پسر ژیگول میگول با آن دوست ... کنار سید نشستند، ‹استغرالله› و ‹لا اله الّا الله› سید قطع نمی‌شد، فکر کنم توی دلش هزار بار به خودش فحش داده بود که چرا توی این مجلس آمده ...

***

هنوز نوبت به سخنرانی مهمان دعوت شده به مراسم نرسیده بود، آقا محسن میکروفن را گرفته بود و ول کن  ماجرا نبود، تریپ روانشناسی‌اش گل کرده بود و خیال می‌کرد برای مریض‌هایش صحبت می‌کند:

- بله، از خواص رنگ سبز همین را بگویم که باعث آرامش ذهن و روان است، خستگی را برطرف می‌کند، اشتها را باز می‌کند، انسان را امیدوار می‌کند، ترس را تنظیم می‌کند، آدم را راستگو می‌کند، رنگ عشق است، رنگ پاکی است، رنگ ...

دیگه داشت اعصابم خرد می‌شد، نیم‌ساعتی سخنرانی کرد و فکر کنم به اندازه 5 تا کتاب خواص درمانی میوه‌ها نسخه شفابخش برای رنگ سبز نوشت...

مهمان برنامه با کف و سوت حضار و آهنگی که گروه ارکست می‌نواخت، به جایگاه رفت و سخنرانی خود را شروع کرد... بین صحبت‌های سخنران آنقدر کف و سوت زدند که سخنرانی به نصف نرسیده بود سید مصطفی از مجلس خارج شد...

***

هادی پسر اوستا کاظم، توی مغازه تراشکاری کار می‌کند، بنده‌ی خدا موقع کار بی‌احتیاطی کرد و دستش زیر دستگاه بد جوری آسیب دید، آرش همسایه بغلیشان سریع پرید توی مغازه خودشان و پارچه سبزی را که جلوی مغازه آویزان می‌کردند آورد و شاهرگ بریده‌ی هادی را با آن بست...

هادی را سریع به بیمارستان رساندیم، توی اورژانس هادی بی‌حال کناری نشسته بود، دکتر نگاهی به هادی انداخت و جویای حالش شد، بعد هم به سراغ مریضی که تازه آورده بودند رفت، هنوز چند دقیقه‌ای نگذشته بود که هادی به روی زمین افتاد، پارچه‌ی سبزی که به دست او بود به جای آنکه قرمز شده باشد، سیاه رنگ بود و ... به یاد خواص رنگ سبز افتادم...

***

پریشب مغازه سید مصطفی بودم، آرش وارد مغازه شد و بعد از سلام و احوالپرسی، رو کرد به سید و گفت: سید تو هم سبز می‌پوشی؟ نکنه تو هم ...

بعد هم پارچه سبزی را که به دستش بسته بود نشان داد و گفت: به امید پیروزی در انتخابات ... بای بای مستر سید...

***

دیروز صبح موقع رفتن سر کار سید مصطفی را دیدم، شال سبز نیانداخته بود، خواستم علتش را بپرسم، اما جرأت نکردم، سید توی این عالم نبود، زیر لب چیزهایی می‌گفت و می‌رفت... اصلاً جواب سلام من را هم نداد، فکر می‌کنم...

***

دیشب حالش خیلی بد شد و با اینکه بارون شدیدی می‌بارید، همه‌ی همسایه‌ها توی کوچه جمع شده بودند، در آمبولانس را که بستند غم سنگینی روی دلم نشست و ناخودآگاه اشک‌هایم جاری شد... .