الکی به آدم گیر میدن که تو این همه مطلب می‌نویسی برای این ور و اون ور، خب یه وبلاگ شخصی بزن، اونجا هم بگذار... تازه درد و دل‌هات را هم که هیچ جا چاپ نمی‌کنه، می‌تونی اونجا بنویسی...

آخه شما بگو، آدم درد و دل شخصی‌اش را توی وبلاگ می‌نویسه؟! اسمش وری اون هست، شخصی! نوکرتم، قربون اون شکل ماهت برم، وبلاگ که دفترچه خاطرات نیست که توی اون زندگی‌نامه بنویسی و حرف‌های عشقولانه و... از این جور فیلم‌بازی‌ها. بگذریم... آخ... اصلاً یادم رفت سلام کنم...

سلام! سلام به همه دوستان خوب و گلم. سلام به دنیای مجازی که دوست من نیست! اما می‌تونم دوستانم را اونجا ببینم و مجازی دوست پیدا کنم.

سال‌هاست که روی موضوعات فرهنگی و اجتماعی با دید روانشناسی اجتماعی کار می‌کنم، تبعاً نوشته‌هایی که در این وبلاگ شاهد آن خواهید بود از این احساسات و تجربیات نشأت گرفته و می‌گیرد.

خوشحال خواهم شد که در مباحثی که در این وبلاگ مطرح می‌شود شرکت نمایید و منِ تازه‌کار! را راهنمایی کنید.

پس گیوه‌های خود را برمی‌کشم و با یک یا علی بلند آغاز می‌کنم:

بسم الله الرحمن الرحیم

الهی به امید تو