خسته از سفرم...
یک هفته ای از ماندنم در اصفهان می گذرد و این را گفتم برای آن هایی که بی خود کنجکاو بودند تا بدانند من این روزها را کجا هستم و اصلاً چرا نیستم... بودن شرایطی می خواهد که ما از آن بی بهره ایم...
این روزها به برگشتن فکر می کنم... هر چند اصفهان هم شهر خوبی است اما به مذاق ما خوش نمی آید... ان شاء الله که شب عید را در کنار خانواده باشم.
این روزها به این فکر می کنم که سومین سالی است که می خواهم پیامک عید بدهم و اینکه چه باید بنویسم، خیلی خنده دار است هر روز فکر کنی که نه این جمله خوب است یا بد و از جور فکرها...
اما چه بخواهم چه نخواهم هفته ی آینده باید پیامک خودم را رو بکنم، آره امسال سال سوم پیامک فرستادن و پیامک گرفتن است...
سال اول: خانه خالی نبود، شلوغ بود اما عشق نداشت. بهار که در زد کسی جوابش را نداد.
سال دوم: از سفر که برگشتیم پشت در نوشته بود: آمدیم شما نبودید، امضا بهار!
سال سوم:؟
یعنی امسال بهار را می بینیم...
حیفم می آید آخرین شعری را که خوانده ام برایتان ننویسم:
موج می‌داند ملال عاشق سرخورده را
زخم خنجرخورده، حال زخم خنجرخورده را
در امان کی بوده‌ایم از عشق، وقتی بوی خون
باز، وحشی می‌کند باز ِ کبوتر خورده را؟
مرگ از روز ازل با عاشقان هم‌کاسه است
تا بلرزاند تنِ هر شام ِ آخر خورده را
خون دل‌ها خورده‌ام یک عمر و خواهم خورد باز
جام دیگر می‌دهندش جام دیگر خورده را
شعر شاید یک زن زیباست، من هم سایه‌اش
می‌کند مشغول خود، هرکس به من برخورده را
-شعر از مژگان عباسلو
منتظر اس ام اس ت هستم، دارم یه توپشو آماده میکنم